Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο 

Μές στούς τέσσερις τοίχους,

τό ταβάνι,τό πάτωμα 

Νά φωνάζω από σένα 

καί νά μέ χτυπά η φωνή μου

 

Νά μυρίζω από σένα 

καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι

 

Επειδή τό αδοκίμαστο 

καί τό απ’αλλού φερμένο 

Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι 

κι είναι νωρίς,μ’ακούς 

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

 Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.

Ο.Ελύτης