....Και μη ρωτάς γιατί θλιμμένος είμαι

Είναι που σου χρωστώ πολύ ουρανό
Κι εγώ δεν έχω παρά λίγο χώμα.

O.Aλεξάκης-

Είπες: το τρένο της ευτυχίας

περνάει απο τη ζωή μας μία ή -το πολύ- δύο φορές.

Πόσο δίκιο είχες.

Αλήθεια , τότε γιατί δεν ανέβηκες στο δικό μου

όταν με γνώρισες;

Ίσως γιατι συνήθισες πολύ

να πηγαίνεις με τα πόδια.

Κρίμα!

μ.δ

K.Δημουλά-Έρανος σκέψεων για την ανέγερση τίτλου υπέρ της αστέγου αυτής ομιλίας''

....Γιατί με λες απαισιόδοξη.

Ίσα ίσα που, όταν με ρώτησες για εκατοστή φορά

τί είναι έρωτας, σου απέκρυψα τις απόψεις των θρήνων

περί αυτού του αναθρώσκοντος αισθήματος.

 Σου είπα οτι ο έρωτας είναι η ωραιότερη φωτογραφία

που έβγαλε ποτέ της η μυθοποίηση

οτι είναι το πιό παγιδευτικό επιχείρημα που χρησιμοποίησε

η φύση για να μας πείσει να δεχτούμε να υπάρξουμε.

Ότι παγιδευτήκαμε τόσο πρόθυμα , δείχνει πως η ζωή η ίδια είναι έρωτας.

Ο έρωτας . Ο μυστικός δείπνος του καθενός μας...(απόσπασμα)

(''ο Ερανος σκέψεων για την ανέγερση τίτλου υπέρ της αστέγου αυτής ομιλίας ''είναι το κείμενο που εκφώνησε η Κ.Δημουλά στην Αρχαιολογική Εταιρεία στις 26 Ιανουαρίου 2009)

να αντέξεις είναι το ζητούμενο οχι να καταλάβεις.....

‎

''Πάλι σε αγαπώ πάλι σε ονειρεύτηκα

αύριο πάλι αύριο θα σου το ξαναπώ

πάλι θα μου ζητήσεις λογική εξήγηση
πάλι θα σου απαντήσω να αντέξεις

είναι το ζητούμενο όχι να καταλάβεις........

Κική Δημουλά

Oι αναμνήσεις μου από σένα

ξεθωριάζουν με το χρόνο

το επιδιώκω

δε θέλω να μου έρχεται στο νου

κανένα άγγιγμα

κανένα φιλί

καμία προσβολή

κανένα δάκρυ

θέλω να μαλακώσει ο πόνος

που η θύμησή σου μου προκαλεί

θέλω να μαζέψω τα εκατομμύρια κομματάκια

που έκανες την καρδιά μου

να τα κολλήσω σιγά σιγά

-δε βιάζομαι-

όποια κολλάνε να τα κολλήσω γερά

ώστε με μεγαλύτερη δυσκολία να ξανασπάσουν

όποια κομματάκια έχουν ανεπανόρθωτες βλάβες

θα τα πετάξω

θα τα ρίξω βαθειά, στα πιο βαθειά και σκοτεινά

σημεία της ψυχής μου

δε θέλω κανένα κύτταρό μου

να μιλάει για σένα.

μ.δ

 

...Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε.
Ἕνας αἰῶνας
κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα.

Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστραἀφοῦ λείπεις;

Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος
εἶμαι.
Εἶμαι γιὰ σένα.

Γ.Ρίτσος(απο το ''γυμνό σώμα'')

ἔχτισα τὸν παράδεισό μου
μὲ τὰ ὑλικὰ τῆς κόλασής σου

N.Xριστιανόπουλος

θα σου φιλουσα τα ματια ετσι δυνατα
που οταν θ'ανοιγαν
θα με κοιτουσαν δακρυσμενα..
Μ.Πολυδουρη

‎''Φύσα Νοτιά μου κι άδικα λυπήθηκα
σ' άλλους καιρούς μπορεί ...........και ν' αγαπήθηκα.''
Ο.Ελύτης

Πὼς ἤσουνα ἐχθρός μου, δὲν τὸ ἤξερες
οἱ λέξεις σου τὸ εἶπαν.
Σ᾿ ἐκεῖνες πούλησε ὁ ἔρωτας τὸ σεισμό του
κι ἦρθε στὴ ἐπιφάνεια ὅτι δὲ μ᾿ ἀγαποῦσες...
Κ.Δημουλά

‎''Αντε, σε συγχωρώ στιγμή που ήμουν''
Κ.Δημουλά

‎''Αγαπω θα πει ΕΓΩ αγαπω...
Το τι κανει ο αλλος ειναι δικη του δουλεια''

M.Λουντέμης

‎''Στὸν ἔρωτα πάντως μάτια δὲ χαρίζω.
Αυτὸς τυφλὸς καὶ φεὺγει φαντάσου καὶ νὰ βλέπει....''
K.Δημουλά

''-Καταραμένε χωρισμὲ
ὅμως κι σένα ἀπόψε θ᾿ ἀγαπήσω.
Γιατί τὸ «χαῖρε» ἦταν γλυκὸ
καθὼς τὸ χέρι σειόταν στὸν ἀέρα
ἀπ᾿ τὸ μαντήλι πιὸ λευκὸ
...κι᾿ ἀπ᾿ τὸν ἀνθό, σὰ φῶς ποὺ ἔφευγε πέρα,
ποὺ δὲν τὸ εἶχα ἰδῆ ποτὲ
τόσο γαλήνια ὡραῖο τ᾿ ὅραμά σου,
Καταραμένε χωρισμέ.
Μοῦ τρέμουνε τὰ χείλη στὄνομά σου.
Μ.Πολυδούρη(απο το ''ένα βράδυ στο σταθμό''

Σ' αγαπώ μ' όλο το βάθος κι ανάσα,
και τα ύψη που μπορεί να φτάσει η ψυχή μου

Σ' αγαπώ με την ανάσα, τα χαμόγελα
και τα δάκρυα όλης μου της ζωής
κι αν θέλει ο θεός, θα σ' αγαπώακόμη περισσότερο μετά θάνατον''
Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ

''Αναρωτιέμαι

πότε

θα

κάνει

ευτυχία;''

μ.δ

''Κοπιάζω τόσο πολύ

να μη σε σκέφτομαι

είναι τόσο εξουθενωτικό

μα όσες προσπάθειες

κι αν καταβάλλω

είναι μάταιες.

Το δόλιο , το μυαλό μου

έχει άλλα σχέδια:

εκεί που νομίζω

οτι σε ξέχασα,

εκείνο ξαφνικά

σε εμφανίζει''

μ.δ

Μέσα μου έρημα βουνά
κι εσύ δεν είσαι πουθενά
και γω μες στο σκοτάδι
θα ρίξω παραγάδι
χρυσό αγκίστρι να πιαστείς,
να τρυπηθείς, να πληγωθείς,
το αίμα σου να τρέξει,
τα χείλη μας να βρέξει.

Να 'ταν η θάλασσα γυαλί και το γυαλί καθρέφτης
να σ' έβλεπα πουλάκι μου, σε τι αγκάλες πέφτεις...

Πέρασαν έξι Κυριακές
μαύρες, θλιμμένες και κακές
και είσαι μακριά μου
βάστα γερά καρδιά μου
Οι μέρες μας προδώσανε
κι εμείς δεν ανταμώσαμε.
Ελα γλυκιά μου ελπίδα,
σου έστησα παγίδα.

Να 'ταν η θάλασσα γυαλί και το γυαλί καθρέφτης
να σ'έβλεπα πουλάκι μου, σε τι αγκάλες πέφτεις
να σ'έβλεπα πουλάκι μου, σε τι αγκάλες πέφτεις
Γ.Χαρούλης

Κι όμως ο Χρόνος συνεχίζεται -E.Nτικινσον

 

(1338)

Κι όμως ο Χρόνος συνεχίζεται -
Το λέω χαρούμενη σ` όσους πονάνε τώρα -
Θα ζήσουν -
Υπάρχει Ήλιος -

«Άγγιξα

τον

Παράδεισο

για λίγο

κι

έπειτα

έμεινα

στη

Κόλαση

για πάντα»

μ.δ

«Ξυπνάω το πρωί

και στη κάμαρά μου

έχω

εσένα.

Κοιτάζω τον ήλιο

και βλέπω

εσένα.

Koιτάζω τ΄αστέρια

και βλέπω

εσένα.

Κοιτάζω το φεγγάρι

και βλέπω

εσένα.

Κάνεις λίγο στην άκρη σε παρακαλώ;»

μ.δ

Σ΄έχω βρει και σε χάνω
δανεική παρουσία
έχω τόσα να κάνω
και δεν έχουν ουσία

όπου είσαι πηγαίνω
δίχως λόγο να πάω
με τους φίλους σου βγαίνω
επαφή να κρατάω

Κάποιες μέρες ακούω
στη σιωπή τη φωνή σου
πάνε μέρες που λείπεις
κι είμαι ακόμα μαζί σου

σε ρωτάω τι έχεις
και σου λέω καλημέρα
σ΄αγαπάω μην τρέχεις
είσ΄ακόμα εδώ πέρα

Προσπαθώ να ξεχάσω
όμως κάτι συμβαίνει
ό,τι όμορφο πιάσω
να το δεις περιμένει

Σ΄ έχω βρει και σε χάνω
Σ΄έχω βρει...
Και σε χάνω...

Σ΄έχω βρει και σε χάνω
σταθερή μου αξία
η ζωή μου σε τάξη
κι η καρδιά σ΄αταξία

Έχεις γίνει συνήθεια
και το μόνιμο θέμα
σου δανείζω αλήθεια
να πληρώνεις το ψέμα

Κάποιες νύχτες στους δρόμους
σε τρακάρω τυχαία
είν΄αμάξια οι μόνοι
και οι σχέσεις τροχαία

στα παλιά μας τα στέκια
όπως πάντα συχνάζω
είχα πει πως θ΄αλλάξω
κι όσο αλλάζω σου μοιάζω

Σ΄έχω βρει και σε χάνω
Σ΄έχω βρει...
Και σε χάνω...
Σ΄έχω βρει και σε χάνω

Nατάσα Μποφίλιου

 ''Ο έρωτας,

                      όπως ακριβώς ο στίχος,

                              θέλει μια σωστή δόση σκοτάδι για να 

    φεγγοβολήσει''

                                      Νίκος Γρηγοριάδης

...''Κοντά σου η θλίψη ανθίζει σα λουλούδι
κι’ ανύποπτα περνά μέσ’ στη ζωή.
Κοντά σου όλα γλυκά κι’ όλα σα χνούδι,
σα χάδι, σα δροσούλα, σαν πνοή....''

M.Πολυδούρη

...''Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα
να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη
μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή...''

Τ.Πατρίκιος

Ἐρωτικό-Κ.Ουράνης

 

Δὲν μπορῶ νὰ  ξέρω, δὲν μπορῶ νὰ  πῶ
ἂν θὰ σ᾿ ἀγαπῶ
ἴσαμε νὰ φτάσω στὴ στερνὴ τὴν ὥρα
ὅπως, κι ὅσο, τώρα·

Οὔτ᾿ ὁ ἔρωτάς μου ποὺ σὰ ρόδο ἀνθεῖ,
ἂν θὰ μαραθεῖ
πάλι σὰν τὸ ρόδο ποὺ τὸ καίει τὸ  θέρο,
δὲν μπορῶ νὰ ξέρω.

Ὅ,τι ξέρω εἶναι πώς, ἀπ᾿ τὴν ἡμέρα
πού ῾γινες δική μου
ἄνοιξαν κλεισμένες πύλες -καὶ τὸ θαῦμα
μπῆκε στὴ ζωὴ μου·

Ὅλα ἀλλάξαν ὄψη ἀπ᾿ τὸ φῶς ποὺ ἐντός μου
σκόρπισε ἡ χαρά,
σὰν στὰ βαλτοτόπια ποὺ τὰ πλυμμυρίζουν
ζωντανὰ νερά.

Ἔχω πιὰ ξεχάσει ὅσα νοσταλγοῦσα
κι ὅ,τι εἶχα ποθήσει:
Τώρα μὲ φτερώνει μία καινούρια νιότη
ποὺ δὲν εἶχα ζήσει.

Τὴ ζωὴ τὴ βλέπω σάμπως μέσ᾿ ἀπό ῾να
μαγικὸ γυαλὶ
κι ἀπ᾿ ὅ,τι ζητοῦσα μοῦ ῾δωσ᾿ ἡ ἀγάπη
τόσο πιὸ πολύ,

ποῦ νὰ λέω ἂν ὅπως ᾖρθε μίαν ἡμέρα
φύγει πάλι πίσω
κι ἀπομείνω μόνος, κι ὅπως ἤμουν πρῶτα,
-κάλλιο νὰ μὴν ζήσω.

Ζωή-Κ.Ουράνης

 

Κάποιες φορές, σὰ βράδιαζεν ἀργὰ στὴν κάμαρά μας,
τ᾿ ὠχρὸ κεφάλι γέρνοντας στὴν ἀγκαλιά μου ἀπάνω
καὶ μὲ θλιμμένο ἀνάβλεμμα στυλὰ κοιτάζοντάς με,
«θὰ μὲ ξεχάσεις;» ρώταγες «καλέ μου, σὰν πεθάνω;»

Δὲ σ᾿ ἀπαντοῦσα. Τὴ φωνὴ τὴν πνίγαν οἱ  λυγμοί μου,
κι᾿ ἕσφιγγα μὲ παροξυσμὸ τ᾿ ἀδύνατο κορμί σου,
σὰ νά ῾ θελᾳ μὲς στὴ ζωὴ νὰ σὲ κρατήσω ἐνάντια
στὸ Χάρο, γιά, ἂν δὲν μπόραγα, νὰ πήγαινα μαζί σου.

Γιατ᾿ ἤσουν ὅλη μου ἡ ζωή, χαρά της καὶ  σκοπός της,
κι᾿ ὅσο κι᾿ ἂν ἐστρεφόμουνα πίσω στὰ περασμένα
δὲν ἔβλεπα, δὲν ἔνιωθα κοντά μου ἄλλη ἀπὸ σένα.

Μοῦ φαίνονταν ἀδύνατο δίχως ἐσὲ νὰ ζήσω.
Καὶ τώρα ποὺ μὲ ἄφησες, μὲ φρίκη ἀναλογιέμαι
τὸ θάνατό σου, ἀγάπη μου, πὼς πάω νὰ συνηθίσω.

Τῆς ἀγάπης-K.Ουράνης

 

Νά ῾ξερες πῶς λαχτάριζα τὸν ἐρχομό σου, Ἀγάπη
ποὺ ἴσαμε τὰ σήμερα δὲ σ᾿ ἔχω νιώσει ἀκόμα,
μὰ ποὺ ἔνστικτα τὸ εἶναι μου σ᾿ ἀναζητοῦσεν, ὅπως
τὴ γόνιμη ἄξαφνη βροχὴ τὸ στεγνωμένο χῶμα!

Πόσες φορὲς ἀλίμονο! δὲ γιόρτασα, θαρρώντας
πὼς ἐπιτέλους ἔφτασες, Ἐσὺ πού ῾χες ἀργήσει:
Σὰ μυγδαλιά, ποὺ ἡλιόλουστες ἡμέρες τοῦ χειμῶνα
τὴ ξεγελᾶνε, βιάζονταν κι ἐμὲ ἡ ψυχὴ ν᾿ ἀνθίσει.

Μὰ δὲν ἐρχόσουνα ποτὲς καὶ μέρα μὲ τὴ μέρα,
τ᾿ ἄνθια σωριάζονταν στὴ γῆς ἀπὸ τὸν κρύο ἀγέρα
κι εἶναι ἡ ψυχή μου πιὸ γυμνὴ παρὰ προτοῦ ν᾿ ἀνθίσει

καὶ σήμερα, ποὺ ἡ Νιότη μου γέρνει ἀργὰ στὴ δύση,
τοῦ ἐρχομοῦ σου σβήνεται κι ἡ τελευταία ἐλπίδα:
-Φοβᾶμαι πὼς ἐπέρασες, Ἀγάπη καὶ δὲν σ᾿ εἶδα!...

''Γιατί είμαι γεμάτος από σένα και μπρος από κάθε τι
      από σκέψη από αίσθηση κι από φωνή...''
Παπαδίτσας Δ.Π

...''Πόσο πολύ σε αγάπησα εγώ μονάχα το ξέρω
Eγώ που κάποτε σ' άγγιξα με τα μάτια της πούλιας
Kαι με τη χαίτη του φεγγαριού σ' αγκάλιασα και χορέψαμε μες στους καλοκαιριάτικους κάμπους
Πάνω στη θερισμένη καλαμιά και φάγαμε μαζί το κομένο τριφύλλι
Mαύρη μεγάλη θάλασσα με τόσα βότσαλα τριγύρω στο λαιμό τόσα χρωματιστά πετράδια στα μαλλιά σου...''

Ν.Γκάτσος(απο την ''Αμοργό''του) 

Αμοργός-Ν.Γκάτσος

...Στου πικραμένου την αυλή ήλιος δεν ανατέλλει
Mόνο σκουλήκια βγαίνουνε να κοροϊδέψουν τ' άστρα
Mόνο φυτρώνουν άλογα στις μυρμηγκοφωλιές
Kαι νυχτερίδες τρων πουλιά και κατουράνε σπέρμα.


Στου πικραμένου την αυλή δε βασιλεύει η νύχτα
Mόνο ξερνάν οι φυλλωσιές ένα ποτάμι δάκρυα
Όταν περνάει ο διάβολος να καβαλήσει τα σκυλιά
Kαι τα κοράκια κολυμπάν σ' ένα πηγάδι μ' αίμα.


Στου πικραμένου την αυλή το μάτι έχει στερέψει
Έχει παγώσει το μυαλό κι έχει η καρδιά πετρώσει
Kρέμονται σάρκες βατραχιών στα δόντια της αράχνης
Σκούζουν ακρίδες νηστικές σε βρυκολάκων πόδια.


Στου πικραμένου την αυλή βγαίνει χορτάρι μαύρο
Mόνο ένα βράδυ του Mαγιού πέρασε ένας αγέρας
Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου
Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.


Kι αν θα διψάσεις για νερό θα στίψουμε ένα σύννεφο
Kι αν θα πεινάσεις για ψωμί θα σφάξουμε ένα αηδόνι
Mόνο καρτέρει μια στιγμή ν' ανοίξει ο πικραπήγανος
N' αστράψει ο μαύρος ουρανός να λουλουδίσει ο φλόμος.

(απόσπασμα)

Του σεληνιαζόμενου-Ζ.Καρέλλη

Aκέραια, λαμπρότατη, πλησιφαής!
Mαίνεται η αγάπη, μες στη σφοδρή ψυχή μου,
που η όψη σου κρατάει προσηλωμένη,
ενώ σφαδάζει το βίαιο σώμα μου.
Eσύ, ο τόσο υπέροχα αδιάφορος που κατέχεις
του ονείρου μου τη μυστική μεγαλοπρέπεια,
Eσύ, που έχεις το πόθο μου έξαλλο
δίχως απάντηση,
            γνωρίζεις
κι όμως δεν απαντάς.
            Eσύ που μ' αφήνεις,
ενώ τόσο με κρατάς δεμένη
στην γοητεία σου.
Παρθενική, αμόλυντη, λεία,
κοίταξέ με πώς παραδέρνω,
γιατί βαθιά μέσα μου φέρνω
για σένα, αλλόφρονα έρωτα.
Mε τυραννεί, πιο πολύ,
όσο αράγιστη μένει η δική σου
αδιαφορία κλειστή η περήφανή σου
διάθεση.
            Ω, σκληρότατη μάθηση
ο θαυμασμός μου για σένα,
ο πυρός μου πόθος για σένα,
που συναντά στιλπνή, την αργυρή,
δική σου ψυχρότητα.
            Mη μ' αφήνεις να παιδεύομαι.

Zητώ να σε προφτάσω και συ
γνωρίζεις τη διαφορά σου απρόσιτος.
Aνέφικτη, πώς να φύγω απ' το φως σου,
απ' τη δική σου φανταστική παρουσία
πώς ν' αποσπαστώ;
            Zητώ καθώς παραδέρνω,
να γνωρίσω διπλό, εκείνον τον έρωτα
που μονάχη μου φέρνω.

...''Aν μες στις φωνές που τα βράδια τρυπούνε ανελέητα τα τείχη
Ξεχώρισες μια: Eίν' η δική του. Aνάβει μικρές πυρκαγιές
Xιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούν την ατίθαση νιότη μας
Eίν' η δική του φωνή που βουίζει στο πλήθος τριγύρω σαν ήλιος
Π' αγκαλιάζει τον κόσμο σαν ήλιος που σπαθίζει τις πίκρες σαν ήλιος
Που μας δείχνει σαν ήλιος λαμπρός τις χρυσές πολιτείες
Που ξανοίγονται μπρος μας λουσμένες στην Aλήθεια και στο αίθριο το φως. ''
Μ.Αναγνωστάκης

''Μέρα παρά μέρα σε θυμάμαι, μέρα παρά μέρα σε ξεχνώ!'' K.Mόντης

''Τι να τα κάνω τ' άστρα αφού λείπεις;''
Γ. Ρίτσος

Μόνη, ἐντελῶς μόνη,
περπατῶ στὸ δρόμο
καὶ πέφτω πάνω σὲ μεγάλα γεγονότα:
Ὁ ἥλιος σὰν ἐπειγόντως νὰ ἐκλήθη ἀπὸ τὴ Δύση
ἀφήνοντας ἡμιτελὲς τὸ δειλινό...

Κ.Δημουλά





Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.
Ο.Ελύτης

''σουτ, μη μιλάς

μη λες τίποτα

μόνο φίλα με....''

μ.δ

Κι αν για τον έρωτα μου δεν μπορώ να πω…
αν δεν μιλώ για τα μαλλιά σου,
για τα χείλη,
για τα μάτια.
Όμως το πρόσωπο σου που κρατάω μες την ψυχή μου
ο ήχος της φωνής σου που κρατώ μες το μυαλό μου
ημέρες του Σεπτέμβρη που ανατέλλουν στα όνειρα μου
ταις λέξεις και ταις πράξεις πλάθουν και χρωματίζουν
σ' όποιο θέμα κι αν περνώ, όποια ιδέα κι αν λέγω…
Κ.Π.Καβάφης

" Έναν πολύτιμο άνθρωπο έχεις χάσει.
Τ' ότι έφυγε από σένα, δεν είναι απόδειξη
ότι πολύτιμος δεν είναι.
Μα παραδέξου το: Εναν πολύτιμο άνθρωπο έχεις χάσει.
Έναν πολύτιμο άνθρωπο έχεις χάσει.
Έφυγε από σένα, γιατί υπηρετούσες μια καλή υπόθεση.
Κι αυτός πήγε μια τιποτένια να υπηρετήσει.Παραδέξου το, όμως:
Έναν πολύτιμο άνθρωπο έχεις χάσει."

Μπέρτολντ Μπρεχτ

Γιατί μ' αγάπησες-Μ.Πολυδούρη

Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
στα περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.

Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κ' έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα το υπέρτατο
της ύπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τα μάτια σου με κύτταξαν.

Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάη
είδα τη λυγερή σκιά μου, ως όνειρο
να παίζει, να πονάη,
μόνο γιατί όπως πέρναα με καμάρωσες.

Γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες
και μου άπλωσες τα χέρια
κ' είχες μέσα στα μάτια σου το θάμπωμα
- μια αγάπη πλέρια,
γιατί δισταχτικά σα να με φώναξες.

Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε
γι' αυτό έμεινεν ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα,
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σε σέναν άρεσε.

Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα,
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.

Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.

Μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες
έζησα, να πληθαίνω
τα ονείρατά σου, ωραίε που βασίλεψες
κ' έτσι γλυκά πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ωραία μ' αγάπησες.