..Ἐπιτέλους
ἔμπηξα τὸ χαριστικὸ καρφὶ
στὸ πάθος μου γιὰ σένα
τετέλεσται ὅλα
στὸν μέσα καὶ τὸν ἔξω μου σταυρὸ
κι ἔτσι, δίχως θρήνους
ἀπαθὴς κατεβάζω
τυλιγμένο μὲς στὸ λευκὸ σεντόνι
τῶν μαλλιῶν μου
τὸ ἄψυχο διωγμένο φίλημά μου
ἀπὸ τὰ ἀπαρνητικά σου πόδια
τὰ ὄξινά σου χείλη
μόνη μου τὸ σηκώνω
δὲν ἔχει κὰν
τὸ ἰδεολόγο ἐκεῖνο βάρος ποὺ
ἀποκτᾶ μιὰ στέρηση ὅταν
τὴν κληρονομεῖ ἡ ἱστορία
ἄχ, πανάλαφρος ἀπέμεινε
ὁ θάνατος τοῦ πόθου μου γιὰ σένα
φυσικὸ
ἔχει κλαπεῖ ἀπὸ μέσα τοῦ τὸ σῶμα
μέτρα πόσους αἰῶνες ἤκμασε φρενῆρες
σφαδάζοντας ἐπάνω
στὴν παγερὴ ἀπάρνησή σου γατζωμένο
καὶ τώρα ποὺ ἀποχωροῦν
αἳ μυροφόροι μοῖραι μία μία
κι ἔμεινα μόνη μὲς στὸ ἄδειο γεγονὸς
ἀνασηκώνω τὸ καπάκι ποὺ σκεπάζει
αὐτὰ ἐδῶ τὰ πτώματα ποὺ γράφω
καὶ θλιμμένη γελῶ παρατηρώντας
πῶς ζάρωσε τί γερόντιο ἔθιμο ἀπέμεινε
ὁ ἔρως μου γιὰ σένα
ἀλλὰ καὶ τί γραΐδιο κωμικὸ τί μάταιο
ἡ μὴ ἀνταπόκρισή σου
τετέλεσται ὅλα Χριστέ μου.
Τήρησα ὡστόσο εὐλαβῶς
τὸ ἔθιμο τῆς ὀδύνης καὶ φέτος..
